Pembe gül goncasın, güzellik gani,
Yol bulur hüsnünde, sonbahar ani.
Can yakan Leylalar, Şirinler hani?
İnan ki senden de, bıkarlar Ceylan.

Tepeden bakarsın, gence zengine.
Girersin sevenle, meydan cengine,
Kader bu düşmezsin, belki dengine;
Hor görüp kibrini, yıkarlar Ceylan.

Nazların tükenir, kalmaz endamın,
Silinir kalplerden, şöhretin namın.
Gözünde nem olur, kederin gamın,
Canına ot saman, tıkarlar Ceylan.

Bu gençlik güzellik, hayal ve yalan,
Zamandır yıpratan, eskiten çalan.
Bakmazsın aynaya, enkazdır kalan.
Saçlarda ak teller, çıkarlar Ceylan.

Kar yağar arzuna, pembe düşüne,
Hüzünler set çeker, şuh gülüşüne.
Ağlarsın köhnemiş, görünüşüne, ,
Hor görüp canını, sıkarlar Ceylan.

Ardından koşanlar, kapını çalmaz,
Kovduğun âşıklar, çirkin der almaz.
Bu dünya güzellik, sana da kalmaz,
Bir garip ölmüş der, yıkarlar Ceylan.

Seyfettin Karamızrak