Kalbimin ucunda tutuştu nihai ateş
Bir ömür kaçtığının
Yakasında takılı yaka çiçeği olduğunu
Nereden bilebilir ki insan.
Ben de ruhumun kıyılarında g’ezinirken
Gırtlağıma dayanan
Küflü bir hançerden aldım ilkin dersimi.
"Canı çıkar da insanın huyu çıkmaz" derdi annem
Ayak diremek gibi bir huyum vardı nitekim
Takatimce,
D i r e n d i m.

Ve fakat;
Henüz b’eşikte kertilen kaderimin üzerinde
Süveydama karılmış p’ak bir iz vardı.
Her ağladığımda kundağıma teğellenen
Kutlu bir ses vardı ötelerden gelen.
Ve her kanadığımda
Sabrı telkin eyleyen bir nidam
Duam bildim
D i l e n d i m.

Eyy talibinde habib umduğum Kader-i Mutlak
Eyy kederinde dahi hisse aradığım Nasib-i Muğlak

Yıllar yılıdır
Acı içinde kıvranan sesimin yankısından
Bıkıp usanmadın mı.
Uslanmayan sensizliğimin
Had hudut bilmez sevlerimin
Yaban coğrafyalarda gezinen ayaklarına
Vurduğu prangalar
Bu sürgüne kâfi gelmedi mi.
Nefti bir rüyaya hürmeten
Ellerine kenetlediğim parmaklarımdan
Sızım sızım sızan teri
Alnına bereket
G’özüne mil diyerek çekmenin
Vakti hasıl olmadı mı
Anla ki
Kör bir bıçaktım
B i l e n d i m

Yetmedi mi
Şiir şiir ateşe verdiğimiz düşlerimizi
Tükenmedi mi hasretin b’izsiz diviti
Yakamıza yapışan hasetin
Soluğundan cerahat fışkıran ahh’ların
Miadı dolmadı mı
Yakı diye sırtımıza vurulan
Bu firak kamburunu
Köklü bir nasır gibi
Söküp atmak zamanı gelmedi mi
Bil ki
T ü k e n d i m

Emr-i hak vaki olmadan
Merhametli bir rüzgârı
Çağırmalıyız şimdi tüm inancımızla.
Yelkenlerimizi
O uzak diyarlara taşıyacak
Bir yol bulmalıyız.
Tuz bastığımız yaraları
Gülüşlerimizin gergin iplerine asıp
Güneşi kıskandıran gözlerimizle kurutmalıyız.
Demir atmalıyız
Acının dingin sahillerine.
Kadere berdel
Aşka kurban mı gerek
Haydi recm et
T e s l i m i m

Say ki
G’özünün
F e r i y i m

Say ki
S’özümün
D i y e t i y i m

.
.
.

Ruhu Azade