Korkuların bitmeyen deveranları içindeyiz
Nereye sürükleniyor şu hayat asla bilmeyiz
Bir yanda acılarla cebelleşenler, dipsiz kuyuda
Öte yandan her şey süt liman burnu havada
Ve derler ki hiç sıkılmadan, hayat güzel
Soru şu ki hayat dediğin sizden ötürü böyle
Söyleyin bakalım bu cüretli duşun sonu nere?

Bir çöküşmüş ki bu ne de çirkince durur
Hayatın pınarları başına oturanlar kalkın ne olur
Yeter sömürdüğünüz haksız yere, çekilin artık
Sizler gidince açar güneş, yaşanır o aydınlık.

Had denince kızanlar var bilirim de, kızsınlar
Onu aşmasalardı yaşanır mıydı bu çirkin hezeyanlar
Sınır verilemeden büyütülen şu masum çocuklar
Duysalardı birkaç hayırı, eminim şükrü de tanırdılar.

Ta oradan besleniyor çirkinlikler bu güne
Anne ve babalar lütfen bir kendinize gelsenize
Sizler her şeyi sunanlar değildiniz, niçin unuttunuz
Çirkin nefisle beslenene nesli bugüne sizler sundunuz.

Sevmek sınırı olmadansa döner zamanla barbarlığa
Her şeyde bir tahammül sınırı olmalı, zaten vardı da
Kimsenin evladı diğerinden değildir elbette değersiz
Paylaşma öğretilerini neden, neden unuttunuz.

Suçlamanın var mı okulları bir anlamı düşünün
Kumaşın kalitesini artırın artık ve acilen destek olun
Bilin ki bu gidişlerin sonu büyük bir bedbahtlıktır
Şu korumacı anlayışın varacağı yerse karanlıktır.

Destursuz kapı açmalar ve izinsiz almalar
Saymak istemiyorum dahasını ne kadar zaafiyet var
Ellemeyin canım yapsın diyen sınır koymayan duruşlar
Hayatı kısırlaştırmaz mı buruk mutluluklar.

Asla geç değil yapılması gereken, yarını kazanmak için
Çocuklar zaten büyürler, onlara elzem olansa eğitim
Esaslı kişiliklerden oluşacaksa ideallerdeki insanlık
Nefret ve önyargılardan arınmalı gidilen yol artık.

Pof pof ile yürüseydi gemiler de yüzerdi deryada
Emek ve özveriler öğretilsin ki değer katalsın yarına
Her merhalesinde sınırları belli şu geçici dünyada
Arındıkça bizler kibirlerden, varolacak ümitler yarınlara.

Oğuzhan KÜLTE