çivisi çıkmış günlerden kalma bir hüzün
mavinin kapalı penceresi
bir leke bırakıyor güneşine
zorluyor güç çıktığım merdivenlerini
günlerimin.
ellerimle kardığım ıslak sabahlar
düşüyor omzuna sonbaharın
o yağmurlu kırmızı şal
titretiyor ruhumu


varlığın kanatlı kapısı açılıyor sokağına
adımı görmek istiyorken en başta
rengi soluyor sanki bütün kadınların
nasıl duymaz diyorum acısını, zulmeden
nasıl rahat uyur mezarında
sevdası zehre bulanan aldatılanlar varken
sızarken toprağına gözyaşları
nasıl uyur yaşamak
kendine biçmişken cümle hakkı


unutarak bir kedi köpeğin de can olduğunu
bir ev sanır yaslandığı kızgın taşı
cehennem olur elleri, iter cennetini
yalnız bir kadın duygusu değildir
hayatı çamura bulayan
masum bakan o göz, gözler
ver der hesabını yaptığın işkencenin
yaşamak istiyordum herkes gibi ben de
severek, sevilerek..


02. 12. 2022 / Nazik Gülenay