Zamanın ötesinden geliyorduk,
Kendimize çıplak idik hayata karşı giyinik.
İçimiz acırdı şivemiz elvermezdi tarife.
Hoyrat bir sevdaya düşerdi yüreğimiz,
Hırsızlık yapmışız gibi gizlerdik aşkla baktığımız sevdiğimizi...
Kokular aparırdık topraktan, üzerimize çalakalem sevinçler sürerdik.
Kimliksiz çocuklardık, burnunda sümüğü, kolunda izleri ile dolaşan
Minarelerinde Tanrının seslendiği sokaklarda kanatırdık dizlerimizi
Kabuk bağlayan büyümüşlüğün salasını okurdu her öğlen mahallenin imamı
Gide gide uzayan yollarda arardık yaratılış hikayemizin kahramanlarını
Zamana bakar,
Kendimize susar,
Kitaplara ve defterlere konuşurduk damladan ayrılan gözlerimiz ile
Büyüdük Ayrıştık
Ne doğan çocuk biz idik artık
Ne de büyüyen çocuk
Her an başka bir özlem ile Ana rahminin sıcaklığı ile üzerimize örtülecek toprağın sıcaklığı arasında gitgeller yaşadık.
Doğumun insandan bir can alacağı var diye
Bütün hikayeleri takvime kazılı rakamlara teslim edip gidiyoruz geleceğe
Şimdi günlerden dün ve anlardan yarın
Sabaha uyanıp savruluyoruz tarlaya yeni çiçekler çoğaltmak adına.
Hoş geldin çocuk yaşama, hoş geldin...