bir kapının önündeyim
açsam sanki başka bir yöne yürüyeceğim
belki orada ak susamlar açar
yepyeni ayakkabım ayağımda
incitmeden yürürüm doğayı
tıpkı incinen bir hayat gibi
dökmemeye çalışırım
kalan son yaprakları


tek yolun sen olmadığını kavradım oysa
neden durmadan hüzün çiçeği açar kalbimde
neden başka gülümsemelere odaklanamam
eski baharlarda gül arar bakışım
artık ezbere bildiğim sokaklarda
bıkmam nal toplamaktan
oysa hep çiçeklidir pencereler
sevgiye açıktır kapılar


bir çocuk, bir genç, bir kadın, bir anne
hep bir gülümseme, düzgün bir yaşam için
uğraş vermiştir yolunda
iplik değin dolamıştır hayatı parmağına sıkı sıkı
gevşetmemiştir yansa da canı
oturup kalmamıştır bir gölgede
kendisi yapmıştır gölgeyi
her ilmekte, şiirde yaşamıştır
zorlamıştır kapıları
ki yalnız insan eli açar
kilitli kapıları


bir kapının önündeyim
açsam mı
girsem mi içeri?


06. 05. 2016 / Nazik Gülenay