Hep başkalarına verdik yerimizi olmamız gereken yerde olamadık
Sonralarım hep MEÇHUL

Sevdiklerimiz sorduğunda ya arabanın altinda
ya egzoz dumanının içinde
yada Tırın ,
fren balatalarının arasında kaldık diyemedik
Hep sorular meşgul kaldı

Sustum öylesine zor işlerin arasında sustum ki
Parmaklarım çalıştıkça yaralarım konuşuyor
Yürüdükçe topallayan dizlerim konuşuyor
Her frene bastığım da göğsüme dayanan
Emniyet kemerim konuşuyor.



Yedi katlı binanın, dış cephesinin sıvasını yaparak sustum öylece
Sitelerin güvenlik kameralarına yakalanarak, kepçenin üzerinde, hayatın dibini kazdım ellerimle
Sonra sı hep meçhul
Ben konuşuyordum aslında ama kimse yaptığımın işin, şekline bakıp nasıl konuştuğumu göremiyordu

Leyla bana hep susuyorsun diyordu
Duvarlar senden daha çok konuşuyor
Halil diyordu
Ama bilmiyordu
Bilseydi hiç konuşmazdı
oda benim gibi seyrederdi kendini
O duvarlarda
Yada bir şiirin içinde

Sevdiklerim için " zaman " ekiyordum
Sevgi toplamaya gittiğim günler de oldu

Ama döndüğümde hep geç kaldım
Hep başkaları oluyor
olmam gereken yerde ,
Sonra/larım hep meçhul
Yüreğimin toprağı, kurutulmuş
Susuz kalmışım evlat !


Diyordu Halil Usta !
Boş ver gitsin!
Yüreğimizde kalanlar da ,bir
gidenler de bir,
Gömüldüğü yer aynı yer değilmi?
Benim gönlümün toprağın da yatan da bir kalan da bir,
Ne atılır ne satılır,
Bir giren bir daha çıkamıyor Usta
Sevdiklerimin ,
Olay yeri hep meçhul




Ayşe caniberk
Gümüş kalpler

26Eylül pazartesi
2022