VUSLATSIZ YARIN

Ey gökyüzümün güneşi
gecelerimin ayışığı
adın her an dilimin ucunda
ezelden ebede dualarla
semaya uzanan ellerimde sen
sen gezinirsin ruhumda

gözucuyla bir bakışına iliştirdiğim ömrüm
dudaklarıma iliklediğim adını
yüreğime percinledigim sevda ile yaşarım
gel de o mahmur bakışlarını seyreyltme benden
sökme dilime nakış nakış işlediğim adını
bırak da sahrada susamışlığım kadar
kana kana banayim gözlerinden aşkı

varlığın sol göğsümde devinip dursun
yitirsin mesafeler hükmünü
uzun gecelerde
düşeyim düşte yollara
sana varmak için

fısıldayarak adını kaldırım taşlarına
bırak da geleyim yanına
iyi
tamam
peki sözcuklerini
bıçak kesiği gibi saplama şah damarıma

nasıl ki
ilk günden kavradım o minicik ellerini
bir kısrağın yelesi gibi okşadım saçlarını
mecalsiz anlarımda
duydum bal taşıyan arının kanat seslerini

öyle bir bekleyiş ki benimkisi
kursağımda düğümlenmiş bir lokma misali boğulmaktayım
ikindi vakti sonrası güneşin gökten indirdiği ateşle yak naaşımı
soğuk bir elveda
ciliz bir sesle okunacak fatiha’yla göm kalbinin derinliklerine

her yanın zifiri sensizlik ile kaplıyken
ezelden ebede istemem vuslatsız bir yarın

Efkan ÖTGÜN