Örtün üstümü ya da ya da
Üstümdeki ölü toprağını sulayın yaşlarınızla.
Hırpani bir cekettir omzumdaki
Şehrin ulemasıyım
Şiirin tekerrür eden vecizesi
Sustuğuma bakmayın
Yazdıklarıma dahi…
Lakin bakın gözlerimin içine
Ve aşın engelleri
Zaman aşımına uğramayan tek şeydir aşk
En çok da hayal kırıklığı…

Dün aldırdım kırıklarını yüreğin
Hummalı bir çalışmaydı gecenin neşrinde
Sayıkladığım kadar
Gece işçilerini şiirlerimle besledim
Gün doğmadan geldikleri gibi gittiler
Gün doğmadan doğmayacaktım
Doğsam bile hiç mi batmayacaktım?

Kayrası ıssızlığın
Nemli her yer her şey ve de yer gök
Kurduğum alarm çalmadı
Ölü bir zamana kurmuşum
İster olsun yirmi beşinci saat
İster infilak etsin yürek
Varsın itibar etmesinler sevgiye
Dikilesi bir anıt gibi
Sekiyorum yeryüzünde.

Yatışmıyor acım heyecanım
Atışıyor sözcüklerim mevsimle
Yaz ve de yazı
Yazmakla yaz olmak aynı şey
Döktüğüm ter ve gözyaşı
Dokunaklı el yazım soldu ansızın
Klavye ile sözlendiğim güne rağbet eden sözcüklerim
Uyruğu yok madem hiç birinin
Kulvarımda tekim ben küçümsenen ayak sesim
Bir de yüreğin sisi

Şehla gözlerinde şehrin çıkan yangın gibi
Küllerime müteşekkirim
Kul olmanın meali
Elbet yalnızlıktan geçer
Yaşadığım kadar savurduğum sözcükler
Savunduğum bir kalbim de yok artık benim
Dün gece ihbar ettim polise
Temyize filan da gitmez bu dava
Yediğim müebbet kadar itirafım ve yazdıklarım
Şiir niyetine avunduğum sözcüklerim
Ruhum da taşkın imgeler de

Bir baskınsa bu
Batağı ömrün yüreğin
Ruhu duymaz da bir Allah’ın kulunun
Kul köle olmadığım kadar insanlara
Bu sefer kurduğum kum saati
Ta ki o son zerrem de heba olana değil
Elbet öleceğim acımdan
Açamadığım kadar içimi
Her açmaza girdiğimde
Bilirim de yazdığım her şiir sondur ve de en güzeli
Her şiirin yolu düşer çıkmaz sokağa
İfası zor bir vazife
Gönlün muradını dillendiren hece hece