Bilirim ki nefretler kadar yaşatır insanı sevgiler
Sevincine kandığımız bu dünya
Öfkeler ve çıldırtan sükûtların darağaçlarına
İlmek ilmek kurulur sehpalar…
Hayata merhaba demek
Bu sehpalara bir tekme savurmak kadar yakındır

Yine bilirim ki mutluluğa kan kusan
Azaba çeviren ömür
Çilelerden çile dokur
Bir anlık öfkenin tezgâhında.

Ne kurşun, ne gönül yarasıdır bizi derinden yaralayan
Yerle bir eden
Bitmez ihtirasların kucağında yoğuran
Kemale ermeden
Gülleri deren
İşte öyle bir hayat!

Ve bu yıkılası, devrilesi hayat
Betonarme olmuş,
Kökü parmak uçlarını sarmış ayrık otlarınca
Bir girift
Gün ışığı süzmesinde girmiş kanımıza

Ey bana benden yakın duran hayalet
Gel ecelim ol
Gir kanıma
Yer gök çınlasın sedanla uyandır beni
Evrenin lâmekân bir yerinde atsız pusatsız kuşat beni
Yak beni!