Yoruldum, dokunamadığım sevmelerimde
Seni ve sensiz yaşadığım sen dolu gecelerden,
yokluğunda öptüğüm hayaline bakmaktan
ve burnumda tüten özlem dolu kokunda,
soğuk ellerine teslim edip ellerine sensiz sen dolu yollarda yürümekten...
Yoruldum artık, ayrılık vakti kovalayan saatlerden
ve bizi bizden çalan zamandan...
Seni özgürce saramamaktan yoruldum,
gönlümce bakamamaktan gözlerine,
içimde sakladığım çığlıkları atamamaktan ve susturduğum
bağıra bağıra söylediğim tüm şarkılardan yoruldum...
Yanında kalamamaktan,
Kokunu içime çekip uyuyamamaktan,
Ellerini tutup dolaşamamaktan
ve en önemlisi varlığını bir varmış bir yokmuş gibi yaşamaktan...
Sen yüklü her güzel başlayan cümlenin sonunun kötü bitmesinden,
Seni, sen varken bile eksik yaşamaktan...
Yoruldum, her bulduğumda seni kaybetmekten,
Yoruldum, beni ben yapan seni, içimde hüzünlere boğmaktan,
Yoruldum, seni her gün deliler gibi sevmekten,
Yoruldum, aşık olduğum seni, boş duvarlara doldurmaktan,
Duygularımı bastırıp seni içimde infaz etmekten...
Bizden geriye kalan Bir tutam hasret, bir tutam boşluk
Şimdi ise ;
İçimde yarattığın boşluktan atıyorum seni,
Yine içime doğru düşüyorsun,
Bir daha giremeyeceğin kalbimde, bütün anılarını kilitlere vuruyorum.
Seni oradan hiç kimse çıkartamaz artık,
Sen bile...