Kimi seversek hep o aldatır bizi. Kimi çok düşünürsek hep ondan kazık yeriz.
Aman üzülmesin diye konuşmadıklarımız, bizi cümleleriyle yıkar geçer.
Suskunluğumuzu fırsat bilenler bir kere daha koparır inceldiğimiz yerden..
Ne kadar boğazına dizersen cümlelerini, o kadar ağırlık yapar kalbine!
Kim için üzülürsen, o üzer seni ! Yaptığın fedakarlıkları görmezden gelir.
Hayat bu, kimi seversen o öğretir sana sevmemen gerektiğini...
Bu ayrılıkların sonu yok mu, peki ya uğruna harcadığımız bu ömür,boğazımıza düğümlenen bu cümleler?
Bunların hesabını kim verecek ? Zaman mı ? Hayat mı ? Sen mi ?
Doğru kişi sevdiğimiz kişi anlamına gelmiyormuş !
Çok seviyor olmamız onu doğru kişi yapmaz,
Sana acı veriyorsa, deli gibi aşık olsan bile o yanlış kişidir
Ve genellikle biz hep yanlış kişiler üzerine cümleler kurduk,hayaller yıktık, hayatlar tükettik !
Hiç gitmeyecekmiş gibi sevdik, ama hep gittiler...
Kaybeden yine bizler olduk ! kalplerimiz ağladı, göz yaşımız akmadı !
Doğru kişi diye hayatımıza aldıklarımız, bizim hayatımızı alanlar oldu
Hayatımızı elimizden çalanlar değil,Hayatımıza anlamlar yükleyenlerdir doğru kişi...
Tek bir kelimeye değmeyecek insanlar için cümleler kurar olduk, satırlarımızı konuşturduk.
Oysa kırılmayı hak etmedik lakin paramparça olduk.Ellerimizi uzattık, parmaklarımızı kırdılar.
Mum kadar ışığı olmayanları, hayatımızın güneşi yaptık!Hak ettiğimiz bu değildi elbette.
Tükete tükete harcadılar sevgimizi...
(Seni tanıdığım gün, kendi kendime ’dünyaya bir kere gelmemin sebebi bu demiştim. Şu an bin kere ölmemin sebebini de buna bağlıyorum’...)