Gecesizim ve yalnız içimde berduş bir iklim
Göğün sarnıcı yalnızlığım
Kök hücremde asılı bir sicim
Deşip içimi yerleştiriyorum
Bir yerleşke ise aradığım
Arayıp bulamadığım
Safi hüzün ve sefil yürek
Kördüğüm olmanın nesi kötü nesi iyi?
İyileşmeyen yaralarım var
Bense emrine amadeyim evrenin
Göğün kubbesi en çok da sessizliğin hutbesi
Kavrayamadığım duygular var
Yüreğimdeki kırıklar da kaynamadı
Bir imge olmayı istemiyorum artık insanların gözünde

İhraç edemediğim kadar yüklü duygularım
Yüksündüğümden değil
Yoksunluğumdan hiç değil
Yükte hafif pahada ağır benim yürek sızım
Kimliğimin söküklerinde saklı alın yazım
Armağan edeceğim tek olumlu duygum yok
Yarınlardan uzak ve kendime tuzak evhamlarım
Ölümse minvalim
Özgün bir yalnızlıksa kendime sitemim
Öldürücü darbelere ihtiyacım var
Hala sağ kalmanın bedelidir çektiklerim

Seferisiyim müzmin hüznün
Seyyah gölgem ve solgun yüzüm
Yüz görümü olmaya ne hacet?
Yüz vermediğim kadar yüz de bulamadığım tek gerçek
Şiirse acıma namzet
Sefilce yürüyorum içimde saklı olası hicret
Kefilim dünüme
Kâfi şekilde doludur yüreğimin küresi
Kürediğim kadar arkamı önümü
Ön söz bildiğim neyse kalmadı tek sözüm
İnfilak eder etmez sancılandı gökyüzü
Aşkın şiarı sustu
Yalnızlığın şair ruhu göçtü göçeli
Göçemediğim bir yeryüzü

Geçimsiz insan nesli ve şeceresi
Ölümüne sevdiğim tek insan
Annemle doğup annemle ölmeliyim
İklimlerden sızı
İkilem yüklü sözcüklerdin sızdığı
Bir zaman aralığı
Gecenin perçemine değdi değeli bitimsiz acılarım
Göçmen kuşları kıskandığım tek doğru
Göç mevsimi geçti geçeli öcünü aldığım kadar yalnızlığın
Hibe ettiğim varsa yoksa mazi

Asi ruhum ve tevazu yüklü minval
Annemle soluduğum hava ve nefes
Nefsimden ayrı yaşadığıma kani yüce Mevla
Bir huzursa peşine düştüğüm
Yüzümden düşen bin parça ile sürtüştüğüm
Gecenin feri söndü sönecek
Bir iklimse içimde saklı
Bir de nemalandığım mazi
Öykündüğüm dünüm ve her mutlu günüm
Kayıtlı elbet defteri kebirinde mevsimin
Kaybolmaya yüz tutan çehrem ve yaralı doğam
Doğdum doğalı
Saydığım şafağın da yok haddi hesabı