Öz olan her yerde aradığını bulmaya mahkum olan
kanaatini yadırgamayandır
Nefsi kendini arayışın kucağında varlığın felsefesiyle
yargılayandır
Kendi öz nefsiyse kişisel doğruluğa yargıyı sınayandır
Emek veren öz, emeğe heves eden nefsi
Emeği harcayan güç kendi nefsini silkeleyen akıldır
Kendi öz nefsinde kaderin yargısını özledi
Gül kopardı dikenini gün doğuşuna sergiledi
Akıl masumluğunu ilk seçtiğinde
Nefsin ateşinde titreşen dudağına sömürge gibi uzandı
Gün gibi ortadaydı, ömür öz, hayatsa nefsinde hikâye
okumaktı
Kalabalıktan kaçtı
Aydınlığın özgürlüğünde ayağına takunyalarını taktı
Öz olgunluğunda kendini tanıttı
Kedere hüküm vermeyen bir yılandı
Kaderden yana hayalperest bir çöküntü yaşadı
Ayaklarının altında sallanan zamanın saltanatıydı
Yalınayak bir öze sığındı fakat nefsi kaderin buyruğuna
tökezledi
Özü yanı başında ona bir külçe ayak taşıdı
Akıl özde nefsiyse kara bahtı sınayan kendisindeydi
Peki neden öz ona kendinden fazla bana güven dedi
Gücendiği kendisinin nefsinden alıntıları herkese
taşıdığıydı
Öz ölüme gittiğinde hayatı sökülmüştü ciğerlerinden
Nefsi yenikti
Yaşamayı her yerde seçkinliğine sunmuştu
Öz kör olmadan kurtulan yılan aklıydı
Neden kendi nefsine öz aramıştı?