Bir esinti gelmişti yine aynı şekilde,
Sessiz sakin bir yöne eserek çekip gitti.
Önce dalımı kırdı sonra yorgun gövdemi,
Devirip üzerime basarak çekip gitti.

Tükenmişlik getirdi verdiğim onca değer.
Görsem bile tanımam derdi gidersen eğer.
Sözlerinin eriymiş delikanlıymış meğer,
Candan bir tek selamı keserek çekip gitti.

Şakıyan şeyda bülbül, gül edası var iken,
Saatleri durduran bir nidası var iken,
Tüm arşı bastıracak gür sedası var iken,
Konuşmamak üzere susarak çekip gitti.

Yıkıldı en sonunda gönül denen bu şehir.
Bozuldu ben elinden rüyaya eş bir sihir.
Haykırırken aleme ismini şiir şiir,
Dinmeyen avazımı kısarak çekip gitti.

Aşk yoluna gönüllü vakfedilen ser gibi,
Mahsûlü teslim eden kara toprak, yer gibi,
Sanki bir vazifeyi tamamladım der gibi,
Eleğini duvara asarak çekip gitti.

Mesut’um gitti işte hem de hiç yokmuş gibi.
Gitti bir lâhza dönüp yüzüme bakmış gibi.
Dizelerim özüne zehirli okmuş gibi,
Şiirlerde kendine küserek çekip gitti.

Mesut ALTUNKAYNAK