SANA DÖNDÜ

Milim kaymadı gönlüm bu sevda inşasında.
Her salışta şakülüm kusursuz sana döndü.
Sen yıktıkça ben seni aradım enkazında.
Sen öldürdüm dedikçe taş kalbin cana döndü.

Sevdanın mimarları şaşırdı gayretime.
Mühendisler toplanmış yol arar hayretime.
Sekizlik ne depremler görüp akıbetime,
Dayandım da arttırdın dokuza, ona döndü.

Betonlar içindeki kalbime demir dedim.
Yüklenici firmandım sömür ha sömür dedim.
Vuslatı gözlemeye ilahi emir dedim.
Şafak sökmeye durdu dar vaktim tana döndü.

Sözümüz vardı bizim mukavele halt etmiş.
Aracılar, yandaşlar yalanları salt etmiş.
Yönetmelik yırtılmış yeminleri alt etmiş.
Bahaneler türedi lâf ona, buna döndü.

İhale kaldı bize bitirmek boyun borcu.
Bir ömür sürse bile aşk denen kale burcu.
Bu uğurda yaşlanmak çıkarsız gönül harcı.
Zararına bakmadım batık bir sona döndü.

Mesut’um dava etmem gidip yolsuzluğunu.
Sadece sen bil yeter senin hırsızlığını.
Bulaştırdın ruhuma kendi arsızlığını.
Şimdi gönül müzeden farksız bir hana döndü.

Mesut ALTUNKAYNAK