Fildişidir benim yalnızlığım
İnce parmaklarıma konan notalar gibi
Elimi gezinirken fildişi tuşlarında piyanomun
Asla da ben bir piyon değilim,
Her ne kadar Pinokya gibi uzasa da burnun
Ben en çok senin yalanlarını sevdim

Katıksız azığa aldığım hayallerim
Zemherilerse sızdığım bir gecenin
Küfesinde saklıdır benim külyutmaz yetilerim
Nasıl ki en büyük sermayem beynim
Varsın duygularımdan öreyim ben şiirlerimi
Saçlarımdaki dalgalar ne ki?
Yürek d/ağlandığı ve dalgalandığı kadar…

Lacivertten badanası gecenin,
Şehir ışıklarına konduğumsa albenisi hüsranın
İzafi hayatlarda konuşlu bir zamirim ben
Öyküm ve öykündüğüm ve ölü öfkem ve ölü nefsim
Akla zarar bir hayalim ben
Belki de mutlak bir yenilgi nazarında insanların
Sevdiğim ve yazdığım kadar mı beyhude yolcusuyum
Dünde kalan güruhların ve günahların
Baltalanan özlemim ve hayallerim
Düş çukurunda saklı bir gerçeğim ben.

Kalp gözüm ve kaybolduğum minval
Tutuklusu olduğum hakkaniyet ve gördüğüm zarar kadar
Kavisli yollarında aklımın
Gri hücrelerime verdiğim emir ne ki?
Ölümüne çabaladığım hayat denen körfezde.

Ne sığım ne s/ağır
Ağırdan aldığım bir yolculuktur kader
Kederimi dahi sevebildiğim
Hüznüme astığım ışıklar ve duygularım lehimli
Hem mazbut bir rüzgârım ben
Hem de asi/l yürekli bir gafil
Şerh düştüğüm gün ve gece
Gözümden düşen yaşların da haddi hesabı yok.

Artık yıldır gecem
Arz ettiğim güncem
Mahşeri kalabalığı ise görmedim
Huzura binaen sadık olduğum
Rabbim ve iç sesim
Bazen tazyikli gölgelerin sökün ettiği kıblem
Hasbelkader yaşar ve severken
Bir ihmal ki yürekten men edilen o rüzgâr
Alışkın olsam da zulme
Hala akıl sır erdiremedim olan bitene

Bir rasathane ise yürek
Temkinliyim artık severken
Bir girizgâh ise şiir
Nabzını tuttuğum hem duygularım hem sevdalı şehir
Gecesini gündüzüne katmış uhrevi duyumların
Nezdinde silik olmadığım kadar söndüğüm doğrudur
Lakin feri sönmez hayallerimin ve umudun
Uğruna gemiler yaktığım tabularım
Arzı endam eden karanlık ve hüsran
Baş koyduğum bu yoldan da dönüş yok artık…