Tüketir önsezimin kuvveti
Külfettir öfkenin yüceliği
Türevi yok tekliğin kudretinin
Dünyevi yönleriniz lümpenlik
Üsteleyip dilediğim uzlettir
Mübrem bir idefikse hükmettim
Düşlemimin izzetiyle sürer ömrün güzelliği
Yüreğimin müzesinde en değerli inci izlerin
Cüret ederken ben, görülmez özverim
Gülümseyip, geçmişin dehlizlerine götürürken İstanbul nazendesi, anlatamam özlemimi
Bir vuslat sahnesi imgelerken zihnim, silüetin kilitledi kursağıma sözleri
Düşünüp düşleyemem gözlerini
Hüzünlü günlerle tökezledim
Ölümdür güz mevsiminin müzminliği

Dolaşırken gecenin pusunda bir bulgu arar beynim
Solarken terk etti umutlar, dumura uğrar hislerim
Enkaz altındayken keyfe keder yüzler, elbet düşmeyecek içine çaresizliğin
Bir süre geçirirken sessiz sakin, sanmayın unuttuk dünleri
Bilinci kaybettirdi maneviyatın maddeye teslimiyeti
Yiyip bitirir sarf ettiğin zahmetin, maalesef ki yok kıymetin
Mahveder kahır tinimi, hazmederken hezimeti
Kafam matiz, sabahın beşinde elimde kalemim
Kan ağlar mürekkebim,
Gökyüzünün kasvetine doğsun artık güzel günlerin güneşi