İnsana ve sevgiye ve bütünselde gerçekten insan olarak yaşamanın, var oluşun tanımı temasını derinden işleyen bir şiirdi.

Belli ki şair dost, bir takım çarpıklıkları, eksiklikleri ve yanlışları görmüş insana dair. Özünde şiir zaten bir çatışma değil midir ? İçimizde hissettiğimizle, dışımızda gördüğümüzün çatışması ve oluşan yüksek debili basınç hali.


Ölüm var diyor kısaca ölüm. Ve sevginin altını çiziyor kıpkırmızı bir kalemle

" dudak büküp güzelliklere
içimizde coşan sevgi dalları
uç verip filizlendiğinde göklere
var olmak ne imiş anlayacağız "

Ve ekliyor Şiirlerime bu sevgi beni büyütüyor. Ve sadece beni ölüler anlayabilir gibi bir anlamsal bağ kurma girişimiyle, ölülerin kendisine eşlik edeceğini yazıyor. Yaşayanlardan ümidini kesme hali daha nasıl anlatılsın ki.

Şiirin gerçek sanatsal derinliğini iç - dış savaşından alır cümlesinden yürüyerek, gerçek bir değeri okumanın mutluluğuyla saygıyla selamlıyorum sizi ve eserinizi. Gönül sesiniz ebedi olsun değerli şair dost.

Okumayı ihmal etmediğim kıymetli sayfa

Tebrik ediyorum
Saygılar

duygu yoğunluğu içinde anlam ve vurgu yüklü harika bir gönül sesiydi dost kutlar esenlikler dilerim...