Sokakların yalnız kalmış ışıklarını görünce içimdeki ses homurdanıp durur
yıldızlar bir göz atar bana sus kız diye
gülerim vah vah diye

çöplerini karıştırıp sırlarını çözmeye karar verdim dünyanın
ne çok şey atmış sokaklara
bir poşet beyhude zaman
bir kaç ıvır zıvır insan
bez olmayan bebekler
yırtık dökük insan parçaları
dilek ağacına dönüşmüş çınar ağaçları
dalları koparılmış incir çekirdekleri
bir sürü yalan dolan karışmış gitmiş bu hayatın içine

yanağımı bir rüzgar öpüp geçince kim diye baktım arkasından
Bizim yalancı rüzgâr
tatlı tatlı öper sonra kandırır esiyorum diye tıpkı Akdeniz bitki örtüsü gibi sıcaktan kavrulunca bir cik yapıyorsun ara sıra

kıyılarına varınca dertli dertli denizi kaynatan balon balıklarını dinledim
geceye çiğ düşünce gelirmiş
midye dolmacılar
midyeler baş kaldırmış denize
hamsiler havaya uçmuş Karadeniz bile ağlıyormuş bu hamsideki tukenişe

bu dünyanın çöplük işleri
balıkların düşleri yarım kaldı
ne oltada balık var nede oltaya gelmeyen insan
hep yüreği boş insan
Kutsal damacana gibi
herkesin farklı bir hikâyesi
yıldızlar dilimi bağlamadan
yine sabah olmadan
bir şiir düşer elimden

kapatın ışıkları sabah olmuyor

Susmuştum geceden
sabah uyanmasaydım eğer
Yıldızların elinde bir iki damla gözyaşı
Bitirin diyor sebepsiz edilen bu savaşı
Boynuzlar savaşıyor
Işıklar boş yere yanıyor
Atıldı akılsız başların kötü niyeti
Dünyanın çöplüğüne


Ayşe caniberk
Gümüş kalpler