Bir belalı uykusuzluk karartıyor sabahlarımı. Kır bahçelerinde, sarmaşıktan yapılmış bir salıncak var düşümde.

Koskoca kır bahçesinin içinde, o uzun otların arasında saklanan bir gülüm.

Uzaktan bakan değil, aramaya çıkan bulabilir ancak beni.

Bazen yalnız bir yolcuyum hayatın treninde ilerleyen.

Ancak vagon vagon gezen, ter dökmekten korkmayan bulabilir beni.

Hayat yarım bıraktığım bir sigara artık; bir gün tekrar içime çekeceğim kalan yerinden zehrini.

Dünüm bu gümle barışık değil. Yarınım ise gelecek günlerle kavgalı.

Kendimde sevdiğim ne varsa ecelim oluyor hep hikayenin sonunda.

Bir akşamın gölgesinde, acıyla baş edemeyeceğimi anladığım bir saatte, gönlümden kırptım bir yabancıyı, derin bir sancıyı.

Acıyı, yarayı... Ağrılı ama hırslı.

Kestim attım.

Beni ağırlaştıran, yolumu kısırlaştıran...

Bir fotoğraf karesinden kırpar gibi kırptım hayatın fotoğrafından...

Çünkü sevmek en çok başkalarını izlerken güzeldi. Biz beceremedik bir türlü seninle.

Ben her seferinde yalnız kaldım gözlerinde, en çok tutunduğum yerde.

İlgisizlik öldürür tüm sevgileri. Tıpkı bir çiçek gibi; ilgilenirsen mis kokar her yer. Cennetten bir bahçe gibi. İlgilenmezsen gül bahçesi, çölün olur.

Kapattım fonu, sonuna kadar açtım ışıkları, gözüme inen perdeleri araladım
bu gece.

Kendimden affını diledim tüm gecikmelerimin.

Biriktirdiğim günaydınları çoğalsın diye sokakta görüp, hiç tanımadığım insanlara verdim.

Oradan oraya yayıldı içimde kalıp, sana hiç söyleyemediğim tüm günaydınlarım..

Ağacın toprağa bağlılığını, bulutun yağmura sevdasını gördüm; gülümsedim ve kendime geldim.

Okuduğum kitaplarda, dizelerde ve satırlardaki virgülü gördüm; gülümsedim ve geçmeden sayfayı ona da bir selam verdim.

Seni hayatımdan kırptım ve büyüdü içimdeki aydınlık.

Sonra aydınlık gülümsedi, ben gülümsedim.


- Özlem Rüya T. -