0
Yorum
11
Beğeni
5,0
Puan
516
Okunma
Göğüs kafesimin içinden geçiyor rüzgarlar. Gece öyle soğuk ki, ellerime dört bir yandan bıçaklarla çizik atıldığını sanıyorum.
Oysa en büyük çiziği kalbimin üzerine atmadılar mı?
Oradaki yarayı anımsayınca ürperiyorum. Çaresi olmayan bir hastalık gibi aşk; günden güne kıvrandıran, acıyla insanı bütünleştiren acımasız infazcı.
Çok derinden kesildim...
Kaç kaldırımda ayak izlerime karışan kırmızı lekelerim var, bir tek benim görebildiğim.
Kim iyileştirecek beni?
Yeni bir aşk mı? Ya da hepimizin umutla sarıldığı ‘zaman’ mı?
Yüzüme aptal bir gülümseme yayılıyor.
Bir trafik kazası geçiren insanı zaman mı iyileştiriyor?
Yoksa ameliyatına giren doktorlar mı?
5.0
100% (1)
