Doktor:
Neden bu kadar öfkelisin insanlara?

Kız:
Öfkeli değilim. Sadece… farkındayım.

Doktor:
Neyin farkında?

Kız:
İnsanların yüzleriyle kalplerinin aynı dili konuşmadığının.
Gülümserken dişlerini gösteren ama dişlerinin arasında seni parçalamaya hazır niyetler saklayan insanlardan söz ediyorum.

Doktor:
Bunu herkes fark eder aslında. Sen neden bu kadar büyütüyorsun?

Kız:
Çünkü kimse fark ettiğini itiraf etmiyor. Herkes bir diğerinin ihanetine “kader” diyor, kendi acısına “ders”... Ama kimse demiyor ki:
“İnsanlar kötüdür bazen, sebepsiz, sessiz ve utanmadan kötüdür.”

Doktor:
Belki sen fazla hassassın.

Kız (gülümser):
Hayır doktor bey, ben fazla hassas değilim.
Sadece herkesin katlanabildiği yalana ben katlanamıyorum.
Onlar ‘dünya böyle’ deyip geçiyor, ben ise o cümlenin içinde boğuluyorum.

Doktor:
Peki ya sevgi? Hiç kimseyi sevmedin mi?

Kız:
Sevdim. Hem de deliler gibi.
Ama sonra anladım ki, insanlar sevgiyi bile silah gibi kullanıyor.
“Seviyorum” diyorlar, ama o sevgiyle seni susturuyor, kontrol ediyor, eksiltiyorlar.
Ben böyle bir sevgiyi değil, bir sessizliği tercih ederim.

Doktor:
O zaman sen gerçekten delisin.

Kız (hafif bir kahkahayla):
Belki de... ama en azından kendime yalan söylemiyorum.
Deliler bazen sadece gerçeğe tahammül edemeyen akıllılardır, doktor bey.