anlamıyorum bu soğuk kış günü
bütün ıslaklıkları
an ve mutluluk sayfasından
başımıza yansıyan bir festivalmiş gibi göstermeni

at arabaları
resimli ıslak caddeler
ağaçları solgun eski günlerin
sonbahar telaşında olan
ve yağmurlu öpücüklerini camdan sarkıtan sarı kız
o gördüğün meydanın ortasına dikili abidenin
tatlı rüyasına kapılıp şarkı söyleyen
üstelik söylediği şarkının en detone notasında
ağlamayı beceren romantik piano

benim bu aşırıklarımı
olabildiğince uzayan şımarıklıklarımı
yaşayanlar ve nefes alanlar için çok görmeyin
hafifleyince insan bazen
uçmaya yelteniyor bulunduğu her yükseklikten

arkası uyuduğunda rüya
uyandığında hatırlamıyor olabilirsin belki
kaşlarını yukarı kaldırıp
içini soğutmaya çalıştığında izleyen
sana sorular soran kalbine yenik düşüp
oracıkta öldüğün oldu mu hiç.