failatün bağını inciterek çıkardım bileğimden
unutunca külliyatı azlediliyor dil
bir köprüden kırpılmış kanatlarımla
düşmenin en güzel çağını yaşıyorum
ebedi tasma çarpmamla kayboluyor
artık hiçbir yere ait değildir hiçlik
varlık nedenimin solgun ışığında
yarına ait cesaretimle şımardım
çünkü bugüne ciddi bulutlar gizli
munduslar kuşlara benzemeden
taşlardan yaralar yapıp
öyle karışacağım köşelere
can sıkıntısından pencereler ısmarlayacağım sokağa
karışık duygular doğanın güdümünde yağacak
aşıklar ruhumu parçalarına ayırmadan
üzgün kalbim sakız falında açık ediyor ağrısını
buna dudak bükene
derli toplu evcil bir aşk yazıldı
bir an öncesiydi
yumuşak hatlarına güvendiğim resmi
renkleri yerine rakamlarından uçurunca
güvercinim söz verdi
telefon edecek anne karnıma
diyor ki
yokum diyecek bir yiğit henüz çıkmadı
"bulanmadan ne hoş" sözüne inat
gördükçe aynılığı
zemin çağırmış gibi düşmeyi tekrar ediyorum
yetişkin olunca sevmeyi kumlara sordum
O’ da akarken
sağlam değil
damgasını vuruyor her bir hevese