Sevgi özveri ister,
“öz alı” ile karıştırmıştırma bunu sevgilim!
aldıkların gayri yeter,
sevgine de muhtaç değilim,
n’olur sevme beni!
s-e-v-m-i-y-o-r-u-m b-e-n s-e-n-i-!
olamam ben senin Cankurtaran Simidi

Ben eksildikçe sen çoğaldın,
hakkım olanı da aldın,
sevildikçe bilmem neden
yitiyorum kendimden.
Kurtaracağımı da umma,
yolcu yoluna,
ister boğul
ister kendi gücünle kurtul,
Ben değilim ki
Cankurtaran Simidi!

Batan gemiden suya atlayan,
yalnızca kendini kurtaran kaptan;
Düne kadar birlikteydik aynı gemide,
sevdik-sevildik,
zor günleri yaşadık.
ama şimdi ben değilim artık
Cankurtaran-Simidi.

“İtibardan tasarruf olmaz!” sözünden,
özüne daha fazla hak kattığını anlarım ben.
Seven kişi birşeyler verir,
saygınlığını gösterir,
kendi isteğiyle,
karşılık beklemeden hemde!
Niçin olayım ben simdi
Cankurtaran Simidi?

(*) Giden bir yolcuya yazılan EY YOLCU! Şiir dizim; Sayın Necmettin Halil Doğan’a ait olan DUR YOLCU!(=Asıl adı BİR YOLCUYA olan) şiiriyle uzaktan-yakından hiçbir ilişkisi yoktur. Güncel olması nedeniyle yinede okumanızı öneririm.