hazan yaprağı kaderin ellerine düştü.
bu son demleridir belki
gecenin karanlık çığlığında...
gönlüme sensiz, sessiz bir şiir düştü.
her dar vakitte dillenirdi bilinmeze giden kelimelerim.
sessiz, ürküten bir yürekle titretir mısralarım.
hecelenir kelimelerim
cümlelerin ard arda konan noktalarımda..

sonra kalbimde
yanan kor ateş ve
hicran.
dilime dolanan vaveyla
lal olur o anda.
geriye boşlukları doldurmak kalır.
sonunda üç nokta...

kör gecelerin zincirlerine
bağlanmış.
suskun bir vaveyla saklar belkide.
kayıp kente göç ederken ben.
yanaşmayı beklerim bir limana demir atarken..


umudu düşlerim, dilimde söylediğim şarkı
hicran olur yitiklerimde.
gözyaşlarım.
ziyankar bir yağmurun düşlerini toprağa
sızan damlaları.
kalemime zindan olur.
yazılan satırlarıma
prangalar vurulur...


zifiri dehlizlere dalar gözlerim.
karşıda turuncu mu kızıl mı öfkeyle ateşini tutuşturan
ikindilerde.
biçareyim.
avareyim.
belki de asudeyim
adını koyamadığım kelimelerin
içinde..
acizim.
konuşmalarımı bitiremediğim için..

hayatımın kayıp anlarını
bulamadığım için.
ben böyleyim işte
bilmiyorum...
neden?

yüreğim zamansız uyandı sanki kış uykusundan.
kan ter içinde kaldı sessiz haykırışlarımdan.
bedenim ağırlaşmış bir hasta.
ruhum esaret altında kalmış inanın yasta..
günahlarım azaldı mı düştü mü?
süveydaya...


çok geç artık çok..
kalkar mıyım?
yüreğimle ayağa.
şehre yalnızlık çöktüğünde doğar mı çığlıklarla birlikte
şafakta..
bütün yalnızlıklarımı
vaveylarımı yok eder miyim?
arafta...
kalamam zamanın sahibinin verdiği bu mekanda.
gecelerime nidalarım karışır,
kanatlanır kalır mı benle
başbaşa.
kalbim ümitlen ukbada buluşursak,
oluruz uçurumdaki
yarla....


MERYEM KARAPINAR