Kelimeler düşer beynime, bulaşır mürekkebime
İfade edemediğim hisleri bilinçaltım yönetiyorken,
Ne desem, ne sebep, düşünce üretmek neden?
Bir ekrana kitleniyor amaçsız yetişen nesiller
Tek tip kişilikler yetiştirme üzerine kurulu düzen
Monotonluktan sıyrılmak isterler
Hüzünle birleşmişken sahtedir sevinmeği dilemek
Şu paranoyadan vazgeçmezken bekleme iyi günler
Gerçeklikle özdeşleştiğinde geçecek elem

Gürültüden sessizliğe, avludan hücreye
Kayıp bir yeraltı ülkesinde ruhum gezer
Öyle rahattır ki yalnızlık, bir yere saklanmak nimet
Sakin, huzurlu, burası gamdan öte bir yer
Kimseye bir şey açıklamamak çocukluğuma eş değer
Ama sanmayın ürktüğümü
En zor şeylerden bahsederken bile tek seferde hiç bir şey olmamış gibi görünürüm
Çok oldu korkularımla yüzleşeli
Kaçmak çözüm değil
Yaşamak ölüm gibi olsa da,
Özün toprağın eseri
Ömür okyanustan derin
Gönül soğukta sıcacık evim
Bölük anılarla ıssızlaştı zihin
Kördün sanrılarla, aydınlattı vakit
Çıkar ormanın kuytularından benliğini
Bu sen değilsin
Zaman geçip gidecek, bırakacak bir kaç kemik
Hatırlayan bir kaç kişi de vefat ettiğinde gömülecek ismin
Eğer hedefin bırakmaksa iz nankördür tarih
En büyük değerim alabildiğim nefesim
Ve şimdi şiirin sonu geldi
Acaba yarın kimin,neyin?