Yakama yapışan sancılardan sonra
Bir daha akşamlara eylülündür demedim
Geçip giden yollara
Yazılmış ne kadar ölüm varsa
Sonbahardan
Ve
Yapraklarını döküp de ölüyorlar ondan

Dilimde yalpalayan bir şarkı vardı
Hani kısa saçlı bir kadın söylüyordu
Güz akşamı siyah beyaz bir televizyondan
Çıka gelmişti
Neydi o “Arnavut kaldırımları”
Onların da saçları sarıydı

Ve ekimdi
Arkası kıştı

Günlerin yazıldığı takvimler hep yalancıydı
Bir ay öncesinden bir ay sonrasına
Aynı ayı yaşatırdı
Ve ay hep gördüğümde göğün yüzüne sırnaşıktı

Yerle yeksan arasında bir umudum var
Adı bahar
Hala seçemedim ilk mi son mu
Akşamüzeri sefaları saran kuşku
Bir şeyin buğusuydu
Yağmur hep sonradan ne kadar yorulduysa
Ne kadar yağdıysa nefessizliğini ruhumda soludu

Şimdi elimde başını hiç okumadığım kitabın sonu
Kelime kelime siniyor üzerime kokusu
Ha bire o diyor / Eylül bunun suçlusu