Seni anmak mı hayır dayanmaya gücüm yok
İsmin her geçtiğinde donuyorum adeta
Senli geçen cümlede içime saplanır ok
Aklım fikrim karışır bunuyorum adeta
O karanlık mazinin ufkundan kaçıyorum
Anmaya kalktığımda kendimden geçiyorum

Farklı düşünme sakın dediğim başka mevzu
Kabuk bağlayan yaram yeniden kanamasın
Dönmezsin biliyorum lazım değil tevazu
Bir parça ümit varsa inancıma sinmesin
Alıştım nasıl olsa bir başıma durmaya
Sinemde ki saati yanlızlığa kurmaya

Silsemde çıkmak bilmez duvarlarda nefesin
Yıllardır boş odam da siniyor benliğime
Gecenin bir yarısı ruhumda çınlar sesin
Düşlerimle bir olup tünüyor benliğime
Gözlerimi bir görsen yerinden fırlar gibi
Yüreğimi anlatsam harlanan korlar gibi

Dua fayda etmiyor ne denesem nafile
Beş vakit dilesemde arzım kabul olmuyor
İnsan zulüm eder mi kendine bile bile
Gittiğin günden beri inan yüzüm gülmüyor
Ay ışığında cama gölgen düşüyor sanki
İşte o an içimden seller taşıyor sanki

Ne mehtap avutuyor ne gökteki yıldızlar
Rüzgar ılık esse de okşamıyor tenimi
Ellerinin değdiği yanaklarım hep sızlar
Ellerinden başka el değse yakar canımı
Yıllar geçti yerine kimseyi koyamadım
Seni bir tek gün bile sevmekten cayamadım

Mehmet Kılıçel
Soğukdoğulu