ismi bile unutulmuşken
yokluğun tanımsız ayazı duvarlara sinmişken
teli koparılmış sazların sessiz nağmelerini çalalım
sonra sabaha varmadan infaz yemiş zamanı
ıslık yapıp düşürelim dudaklarımızın arasına

sonra sokakları ve şehirleri
sonra yokuşları
sonra inişleri
papatya beyazı kırlardan geçelim
karanlıkta yağan göktaşlarına dokunalım
ve sonra içimize

ve sonra bir sandalla yol alıp,
volta atalım küreksiz ve dümensiz
bilmediğimiz denizlerde
kaldırımlara yaprağını düşüren akasya ağacı olalım
sonra şubat soğuğunda üşürken
ıslak rüzgar üfleyelim soluklar dolusu gökyüzüne

ve sonra yitip gitsin sandıklarımız
yok saydığımız, unuttuklarımız
bütün her şeyden azade sessiz, gürültüsüz
hiç değişmesin mevsimlerde gecelerin ıssızlığı
sonra bir nöbet saatinde
donan sesler sevdamızın sancısı olsun
iki damla yaş zemine düşmeden
çığ olup çığlığa dönüşmeden

ve sonra içimizdeki bütün gürültüleri sustursun gece
gökkubbeyi seyrederken
karanlığın derin boşluğunu düşelim
ve sonra sessizce taşıyalım arzularımızı
kalbimizin ücra beldelerine
kırk sene evvelinden

saat yirmi üçü yedi geçe
beyazlara dönüşsün
önemli sırlarla biçimlenmiş siyahlarımız
ve sonra sallanan iskemle
üşüşen camdaki perde
gıcırdayan ağaç dalları
tuzu kuru bir sürü sebep
ruhumuzla baş başa
kendi gerçeklerimize dönelim

yanık sevda türküleri çalınsın kulağımıza uzaklardan
bütün renkler griye çalarken
güneşsiz sabahlara yeni pusular kuralım
ve sonra menziller boyu içimizin sahrasında savaşalım
münbit taptaze bir hayattan
kutlu bir milat başlatalım
yeniden

redfer