İçimde öyle bir şiir var ki,
bir “çığlık” sanki;
ne yetiyor nefesim,
nede duyuluyor sesim.
O güzelim gizem-kurgu-anlamlar
burada kelimelere dar!
Hafif kalıyor hece-kafiye-ustalık ve ritim,
ben şiiri yitirmişim.

İçimde öyle bir şarkı varki;
Kocaman dalgaları içinde birkaç oktavın
bir çırpıntı sanki.
Ses tellerim ise ince-mi-ince,
dilim yetmiyor söylemeye gelince,

İçimde öyle bir ağıt var ki,
yanardağ gibi sanki;
Kül edecek bu kor beni bilyorum;
“Sığınmacıda benim gibi insan değilmi?”
çelişkisini bir türlü söndüremiyorum.

İçimde öyle bir tebessüm vardı ki;
Umut veren, yol gösteren Kadın Hakları’na,
Leonardo Usta yapıştırmış dudaklarına
Mona Lisa’nın.
Anam, bacım, kızım, kadınım,
nasıl oldu anlamadım;
Bir umut, bir çığlık, bir ağıt, bir şarkı, bir şiir;
Susturuldu peçe ve kara çarşafla,
olacak gibi değil!

(*) Rönesans Sanat Akımı’nın mimarı İtalyan ressam ve bilimci Leonardo da Vinci’nin “Tebessümü” ile dünyaca meşhur “Mona Lisa” yağlı boya tablosu.