karşıda üstünü bulutlar sarmış dağ
önümü kapayan eğreti çadır
futbol takımlarının renkleri
yeniden asvalt dökülen yol
evimin önündeki küçük park
araç sesleri
yoldan geçenler
ve
ara sıra görüntüme eklenen köpekler
birbirlerine havlamaları
her şey olağan

olağan çalışan bir kızın
el- kol sallayarak girilip öldürülmesi
’yarım kalan kahvaltı’
adeta bunu doğal sayan açıklama’lar
bir annenin ağıtı


sonuna kadar hayır diyememem
önüme serilen yoldan
başkasında yürüyememem
koşamamam
’artık yeter’
diyenlerin yanına


bir yerde hayat ipi düğümlenmiş sanki
o düğümden ileri geçit yok
’geçit yok’
derin bir nefes almama
artık bir kelebek arkasında
koşamasam da
çaput bağlamasam da
dilek ağacına


nasıl kalırım bilmiyorum
böyle sevgiden uzak kahırlarda
bir sen gölgesi bile olmadan
ellerimi ovuşturarak
gözlerim uzaktaki dağları delerken
oturmak
çaresiz bir dağ gibi
üstüme kapkara yığılmış
bulutların altında..


24. 06. 2021 / Nazik Gülünay