sessizlik
tepesine inen taşı duymuyor
bildiği taşa oynuyor karanlık
havuza bildiği fıskıyeyi yapıyor
çiftliğe bildiği sarayı


yol açıldıkça geriye
ekmeğimiz eksiliyor
küçülüyor cebimiz
kısılıyor
sesimiz
bir kumandası var sanki


hani bizim elimizdeydi kumanda
istediğimiz programı izlerdik
bize odaklandığında görüntü
gülümseyerek bakardık


kimler çaldı gülümsemelerimizi
düşürdüler elimizden kumandayı
bildiğimizi unutturuyorlar
küfrediyorlar en büyük değerimize
hiç yakışmıyor
insanlığımıza


çekip sündürmüşler geçmişe doğru
dünü yaşıyoruz yeniden
bugün tutsak alınmış
bir ağza bakıyor
kurtulmak


ses
tıkıldığın yerden çık lütfen
bir araya topla fısıltıları
ağza bir parmak bal sür
konuştur
sessizliği


şansa kalmasın ayın parlaması
güneşin gözünü açması
dağın toparlanması
uyku yorganını üstünden atıp
yolunda yürümesi
ses vermesi sakin ırmağın
köpürüp taşması yatağından

heey ses!
bir ayar ver kendine

karanlık dokunamasın!..


27. 10. 2018 / Nazik Gülünay