içimdeki şiire indim
iner gibi bir kuyunun
demir merdiveninden aşağı
titremeden ayaklarım
dibe çakılmadan


indim, beş altı bloğu
karanlığın suyunu gördüm
üstündeki çöpleri, kuş ölülerini
ve düş balıklarını


çıktığımda ışığı gizleyen düşten
bardağımda balık yavruları
ağaçların gölgesinde içtim
anlamadan sudaki bulanıklığı


her gün bir şiir yazarsa
şair sayılmazmış insan
ben de altı şiir yazmayı denesem
Neruda gibi
yazsam çocuklarla köpekleri
direnen halkın
insem özüne
kendi suyumdan başlayarak
içsem


kuyuya bir kova sarkıttığımda
sadece ben çıkmaz ki yukarı
nice özlem dolu uçuşlar saklıdır
ölü kuşların kanatlarında


uçuştuğunu izlesem hep bir arada
ak güvercinlerle ala kargaların
bir serçe ezilmeden havada
suyun üstünde bulmasa kendini
cansız, umutsuzluklarda
ölmese
kuyu kuşları


içimde, derinlerde uyuklayıp kalmasa sevgi de
havalansa denizlerin üstünden
uçsuz bucaksız kıyılardan
arayıp bulsa
kuytularda saklı beni

düşler çıksa kuyudan!..


01. 12. 2013 / Nazik Gülünay