sonsuz sensizlik bana verdiğin
kaç kez kapayıp açıyorum gözlerimi yoksun
yokluğun ne uzun bir yol
git git sonu gelmiyor


beni düşünmüşsün neye yarar
ellerimi ısıtmayan düşünce ne soğuk
gözlerime ulaşmayan özlem yüklü gözlerin
ne anlamı var


seni düşünmek bana yetmiyor
seni özlemek de
dudaklarımı bulmalı dudakların
içimizde duymalıyız can veren sesi
yaşam sirenleri çalmalı

ellerimiz birbirinin

bir papatya açmalı ya da Kadıköy çiğdemi
sesimin içinde canlı sesin
her gece bağdaş kurmalıyız sevgiye
okuduğumuz bir kitabın düşünde


dudaklarımı ısırmak seni özlemek bana verdiğin
seni hayal etmek bana yetmiyor
ellerin belimde, omzunda olmalı ellerim
güneşi aymalı bir yıldız


sensiz günleri sevmiyorum sevgilim
bir adım bile zor
yarın olmadan bugün gelsen
bilmediğimiz yarın var mı, bilsen..


30. 08. 1991 / Nazik Gülünay