Geçmişe gidip de baktığımızda, ve sonra bu gün, nerelere gelindiğini düşündüğümüzde, insanlarımızın gün güne daha da sıkılaşan esaret cendereleri içerisine alınıp adeta gizli esaret yaşar hale getirildiğini görmek mümkündür.

Özgür, bağımsız ve insanca, erdemli düşünebilen, akıl edebilen, çevresine ve tüm dünyaya hatta evrene duyarlı, insan hakları ve özgürlükleri konusunda kişisel algıları, bilinci ve kararlılıkları olan toplumsal yapılara doğru gidilmediğini görmek için bilge olmak filan da gerekmiyor değerli kalemdaşım.

Zaman, maalesef, insanların beyinlerinin, akıllarının, şuurlarının, idrak yeteneklerinin, gün güne sıfırlanarak tamamen yok edilmeye, adeta, insan görünümlü ama, bu açılardan hayvandan farksız, duyarsız canlılara dönüştürülmekte olduğu bir zaman. Her insana düşen sorumluluklar öylesine çok ki, binde birini dahi düşünemeyen insanları gördükçe de üzülüyoruz elbet.

Şekiller öne çıkarılmış, öz ise unutulmuş durumdadır bu gün. Şekilsel olarak şu ya da bu gibi bir şeklin deli gömleği giydirilerek, birbirinin kopyası insan görünümlüler oluşturulmakta. Algısız, aklını kullanamayan, baksa da göremeyen, gördüklerini anlayıp, idrak edemeyen vasıfsız bir toplumsal yapı oluşturulmakta maalesef. Birbirini tekrar eden, hepsi de sürekli aynı malumun ilanlarından öteye gitmeyen acizlikler, yozluklar, algısız, akılsız, bilinçsiz, görgüsüz, çapsız, umarsız, pervasızca şeyler, ısıtılıp ısıtılıp insanlarımızın önüne sürülüyor tekrar tekrar. Kıl kadar bir ilerleme sağlanabilmesi dahi mümkün olabilir mi? yazılanlar çizilenler paylaşılanlar bunlar oldukça?

Önce insan olabilmemiz gerekiyor işin özü. Önce insanlık vasıflarımızı geliştirmemiz gerekiyor. Şiiriniz , beni de geçmişe götürdü ve getirdi, hissettiklerim ise bunlar oldu. Yüreğinize, emeğinize, kaleminize sağlık. Çok çok güzel dizeler idi.
Selam, sevgi ve mutluluk dileklerimle.

Aaahh... o çamurlu sokaklar ahhhh... Ne kadar da güvenliydi, ne kadar da özgürlük kokuyordu eskiden...

O çamurlu sokağın tavanı kadar yüksekti sevginin, sadakatin ve güvenin duvarları...

Gündüzler yetmezdi bize de gecelerin mehtabını da oyuna katardık... O kadar çamur olmasına rağmen hiç bir kir bulaşmazdı ruhumuza...

En çok da yorulup ; gece damda yatmayı özledim yıldızları saya saya... Ateşböcekleri yakalamak, yıldız kaymalarını gözlemek ve elimi semaya uzatsam ay dedeyi tutacak gibi olduğum o çamurdan kerpiç evlerin ahır-samanlık üstü damlarını özlüyorum şimdi....

Şiir harikaydı.
Hatta fevkaladenin fevkindeydi.
Aldı götürdü beni o mutlu yıllara...
Kalemin susmasın.
Yüreğin susmasın...
İyiki varsın bizim kuşak...
En kalbi tebriklerimle kutluyorum duyarlı yürek...
Sevgilerimle...
Saygılarımla...
Figani