Her şeyi beraber yaşadık,
Yalan deme sakın.
Çünkü sen kendin nefret edersin yalandan.

Paylaştık bir yudum kahveyi!
Dudak izlerimiz de…
Masanın bir ucunda sen,
Diğer ucunda ben.

Hikâyelerimizi paylaştık,
Sarı sıcağın karşısında ağzımız kuruyarak.
Arkasını getiremedik kelimelerin,
Bir dokunuş susturdu her şeyi.

Yalan deme sakın!
Bilirsin ki ben de nefret ederim, senin gibi,
Ucuz yalanlardan.

Sen istedin, ben “evet” dedim,
Yaşadık her heyecanı beraberce.
Yalan da olsa…
Ellerimiz kenetlendi,
Bir şarkının sözlerini dinlerken
Yüreğimiz uçurumlara düştü.
Çıkamadık düzlüğe.

Buruk bir sancı sızlattı hayallerimizi,
Hem de derinden.
Lafımızı uzattık,
Yolumuzu uzattık.
Ama her şeyi beraber yaşadık,
Yalan deme sakın!

Yalan söylemek korkakların işidir.
Bense hiç korkmadım “seni seviyorum” demekten.
Hiç kaçmadım seni sevmekten.
Ölümüne gittim sevdamın üstüne.

Göz göze bakıştık asırlarca,
Kirpiklerimizi dahi kırpmadan.
Can cana, ten tene olduk,
Titrek bir mum alevini şahit tutarak.

Yalan deme sakın!
Yaşadık her hece, her kelimesini.
Ve hâlâ
Her mısrasında izlerimiz durur
Yalansız yazdığım şiirlerimin.

Sen “böyle ayrılık olmaz” diye
Yalan şarkılarını diline dolasan bile…





Hüzünlükent Narin