Ey gönül gözüm, ey çocuk yanım.
Gözümün gördüğü, gönlümün sevdiği tek gerçeğim.

Geride bırakıp da yarına taşıyamadığım sevdam…
Hadi dön gel, yine buluşalım çocukluğumuzun simgesi asma köprünün altında.
Sen bulup buluşturduğun sigarayı getir,
Ben annemin mutfağından çaldığım kibriti.

Ben on altı yaşımda olayım,
sen bıyıkları yeni terleyen bir genç on yedisinde.
Yine gizli gizli o günlere gidelim.

Ben seni yakayım sigaranda,
sen bakışlarınla gözlerimden yüreğime ak.
Yine kaçalım tenhalara, üstümüz başımız eski püskü olsun.
Ben, ablamdan kalma kolları uzun hırkamla,
içinde sana incecik sevdalar büyüten,
saçları örgülü, kara kuru, sıska bir kız.

Sen, sırtında renkleri solmuş takım formanla,
üşüyünce kullandığın, ama:
“Bak, ileride asker olacağım.” dediğin beren ile gel.
Tekrar ıslanalım bir avanak ıslatan yağmurla.

Haydi, yeniden saklanalım
suları çekilmiş nehrin üstündeki tahta köprünün altına.
Kimseler bulamasın bizi.
Korkma, göğsüme sokul dediğin günlerdeki gibi
yine öyle yapalım.
Ne olur, yüreğinde sakla beni.

Soyunalım;
Sen gururu simgeleyen apoletlerini sök,
ben saçlarımdaki sahte yıldızları.
Yine salkım saçak olalım.
Ayağı yalın, bacağı çıplak
Ama ne olur, biz daima çocuk kalalım.

Büyümek hiç bize göre değildi.
Sen kibir üstüne kibir tartıyorsun,
Ben güzelliğime bencillik katıyorum.
Çıkartalım bu yüzsüz benliği,
Sen olalım, ben olalım biz olalım.
Ama ne olur yabancı olmayalım
Kenar mahallenin,
çamurlu sokakların,
derme çatma evlerin fakir ve kirli çocukları kalalım

Biliyor musun sevdam?
And olsun ki, oynamadım senden sonra hiçbir oyunu.
Masalım sen,
öyküm sen,
aynadaki yüzüm,
körebe de gözüm sen.
Benden bir sen çıkıyor,
büyütmeye kıyamadığım çocukluğumsun sen.

Biz yine elim sende oynayalım,
ama bu defa ne olur elin bende kalsın, olmaz mı?

Bırakma!



#Hüzünlükent Narin