Önceden kalemimin karası düşerdi sayfalara
Artık sadece kalemimin karası düşmüyor...
Düşüyor bir bir hayallerim, umutlarım, yarınlarım
Acı veriyor artık beyaz sayfama düşen
kimi siyah, kimi beyaz saçlarım.
Kimi de göz yaşlarım.

Sahi bir bomba misali gibi düşerdi göz yaşlarım beyaz sayfalara.
Düştüğü yeri dağıtıyor...
Nice yazılmış sevgi dolu
umutları, yarınları, kırlarda oynayan neşeli çocukları
bir bir dağıtıyor
bir bir gömüyordu hepsini beyaz sayfaya

Ben yazıyorum ama
bombalıyor yine gözyaşlarım
kalemim tükeniyor umutlarım gibi.

Her sabah doğan güneş destekliyor beni
açan çiçekler süslüyor gözlerimi
öten kuşlar, çocuk sesleri gibi bağlıyor hayata
yeni bir umuda koşmalıyız ve inanmalıyız doğru hayata

Evet inancım var tüm insanlığa
kaybetmedim ruhumu daha
bu ruh, bedenimde var oldukça
kaynak olacak yarınlara... olmalı da.

Haydi yazalım tekrar
Bu sefer özel silahlarımızla
Çıkarın en kıymetli altın kalemlerinizi
Vakti gelmedi mi ?
Yazalım bir bir toprağa düşen çocukları , insanlığı
Unutma kendimizi de yazalım başlığa
Altın harflerle....
’Kahramanlar hayaldi, kuklaydı İnsanlar’

Hala elinde mi kalemin ?
Yazdın mı başlığını ?
Bırakmadın mı daha kalemi ?
Herkes alamaz altın kalemi eline ,
altın harfleri kullanamaz
Altın kalplerde yetişir, altın kalemler
Elle değil yürekle yazılır altın harfler, tarih sayfalarına

Hadi ne duruyorsun
yazalım artık kendimizi
Toplanalım , bitsin bu oyun
Kaç Ademoğlu daha gerek Parıldamaya...

Osman MAHMUTOĞLU