Vefa neydi ki sende, nasıl ihanet ettin
Koskoca bir maziyi, kor ateşlere attın
Alnıma kara sürüp, beni terkedip gittin
Boynumu öne büktün, hiç vicdanın yok muydu.

Sen bir ateş yaktın ki, ben yüreği dağladım
Kadere isyan edip, coştum coştum çağladım
Ben ıssız köşelerde, gece gündüz ağladım
Gözümden yaşlar döktün, hiç vicdanın yok muydu.

Merhametsiz, insafsız; böyle zalim hâlinle
Aklımı baştan aldın, arsız dönen dilinle
Terkedipte giderek, titremeyen elinle
Sen ciğerimi söktün, hiç vicdanın yok muydu.

Edep, hayâ bilmeden, o pis nefsine uyup
Acımadan gözümü, kör bir bıçakla oyup
Bir utançla bırakıp, beni nefessiz koyup
Can damarıma çöktün, hiç vicdanın yok muydu.

Seni seven kalbimi, atıp ateşte yaktın
Şu zavallı gönlüme, şimşek olupta çaktın
Merhametin yok imiş, ipi boynuma taktın
Allttan sehpayı çektin, hiç vicdanın yok muydu.

Seni sevmekten başka, söyle suçum ne idi
Sayende tüm bedenim, yandı yandı eridi
İhanetin yüzünden, ruhum bile çürüdü
Dünyamı nasıl yıktın, hiç vicdanın yok muydu.
Erhan DOĞANAY