üşüdüm yokluğunda
sarındım şiirin eteklerini belime
dilinde var oldum
aşkın

sözcükler sıcaklığını örttü üzerime
bir dize verdi mutluluğunu
senin sevgi dolu bakışındaki
çoğul yalnızlığı
binalar, pencereler, insanlar
tepemden baktılar
ay yerine

göz gözeyiz şimdi
elimden tutan o
insan dokusunu bende bulan
her kıtada hayatın türlü durumları
yanımdan gelip geçiyor bir tren
bir yolcu bırakmadan

sensizlik üşütüyor
soğuk güneş değil
ne de ekim rüzgarı
yağmur serpintileri.
bir kadın eğilmiş
pazar artıkları topluyor çöpten
biri onu bekliyor
geçip gidiyorum yanlarından

anlıyorum
yine
kimse cebinde olmayan parayı değil de
eline tutuşturulan
üç beş lirayı görecek
oy kapma zamanı
neden bunları düşünüyorum diye sorma
sensiz yaşadıklarım bunlar
kırıklıklar yalnızlıklar

az önce yağmur yağdı diyorum birine
az önce çok üşüdüm
adını söylemedim senin
o yağdı, o üşüttü demedim
söylemedim gelmediğini
bazen bir şiirin yetmediğini
örtmeye sensizliği
o geniş ince etekliğin
yetersizliğini

oysa nasıl sarılmıştım
somut bir varlık gibi..

02. 10. 2015 / Nazik Gülünay