Küçücük bir ışıktın belki de,
bana ilk göründüğünde.
Yıldızlar da küçük görünürdü,
bilirdik ne kadar büyük olduklarını.
Nokta kadar aydınlık görünsen de,
hissettim benim yıldızım olacağını.

Yaklaşmak istemem içgüdüydü,
ısınmak isteği doğamızda vardı.
O yüzdendir yüzümü döndüğüm,
kollarımı uzattığım ondandı.
Yaklaşmayı hep istedim,
daha çok ısınmayı, daha çok..
Yanmayı bile göze aldığım doğrudur.

Tutmama imkân yoktu elbette,
yine de uzattım ellerimi sana.
Sen yaklaştığında da korktum,
kaçtığımı da itiraf etmeliyim.
Yanmaktan değildi inan ;
sana zarar verebilme ihtimalimden korktum.

Devasa bir yıldız olsan bile,
narindin, zayıf yanların da vardı.
Yörüngen sapabilir diye korktum.
Yine de yanmadım mı ; yandım elbet.
Sana dokunmadan, zarar veremeden yandım.
Kızdın bana, küstün bile belki de.
Olsun ; sapmadın ya yörüngenden,
vebalini almadım ya senin.

Yıllar geçmiş olsa da, sönmedim ; doğrudur.
Belki de ilk günkü kadar yanıyorum.
Sana yakın geçen, o sıcacık günlerin anısıyla,
bıraktığın küllerimde halâ yaşıyorum.

Fikret T.