ne evvelim kalsın toprakta
ne ezelim..

ütopya dolu sandıklarımın içinde
naftalin kokulu çocuklar var.
kayıp damar aralarımda
yalnızlık hücremi bölün
içim sıfırın altına düşer.


kaburgalarım deli gibi sallanıyor
tüm cinnetler toplanmış
üzerimde deniyor
atom bombasını..


genimle oynaştılar
iyiliklerimi kemirirken..


gece gece şizofren sancım tutmuş
ölüyorum..
duvardan duvara dövünürken
batıp çıkan
ezilmiş gül/me hüznümün
dikenleri mi?
kendime tokat attım
son kez
aklım yavaşlamadan..


göğüsler hep bi uçurum
konamıyorum
kendi şiirine yabancı
kangrenli dudaklarım kervan/siz
ebedi sevgilim
gözümde asuman iken
intihara gebe ipuçlarım var
kekeme ormanlarda..

ey uyur gezer ruhlar
pamuk prensesin zehirli elmasını yemeyen
yedi cüceye arkadaş olsun..



zihninize attığım
tırnak izlerini
yeni uzvunuz olarak algılayın..

olmayacak duanıza
köy
kılavuz
harita
benden..

yalana şiir bulaşmış
kırk şair ölmüş..