Şehirler çiziyorum duvarlara
duvarda şimdi şehirler.
Entarasi ıslanmış yarim
dolanır salınarak sokaklarında.
Kaldırım kenarlarında ki anneler
emzirmekte bebeklerine mutluluklarını.
Oysa mutluluk
bir intihar komandası gibi dolanmakta caddelerde.

Köprü üstünde ardın sıra dizili işportacılar
merdivenlerde nara atmakta dilenci kadın
köprü altında ilk müşterisini beklemekte bir travesti.
Eve dönüş yoluna girmiş duraktakiler
iç içe girmiş insanların arasında
yavşak bir gülümsemeyle ölümü müjdelemekte
metan gazını bahane ederek, konteynirdaki bomba.

Şehirler çiziyorum duvarlara
uçaklar, arabalar, trenler.
Mutluluğa uzanan yollar çiziyorum.
Ne yapsamda silmesini beceremiyorum
yolun sonuna sizler için kazılmış mezarlara.

Bırakıyorum artık duvarlara bir şeyler çizmeyi.
Anlıyorum artık;
ne kadar çizersem çizeyim
hayatın matematiksel denkleminden kopamıyorum.
Ne çizersem çizeyim hep aynı işlem.
Savaş çarpı ölüm, eşittir toprak.