Öyle anlar olur ki, insan esirdir hüzne
Ne kalpte gam eksiktir, ne de gözde bir an nem...
Er Türk’ün ar töresi mani olsa da izne
Ağlamak ayıp değil sebep sen isen annem...


Gam düştü sînemde kristal cama 
Fırtına esmekte us’ta bu sıra 
Her derdin hakkından gelirdim ama 
Kader inletmekte usta bu sıra
 
Bir başka yüksekti bu dalga boyu 
Girdaplar pek yaman; dipsiz bir kuyu 
Kasvetin karası koyudan koyu 
Çare dağ ardında pusta bu sıra
 
Ağuydu her lokma yediğim aşta 
Ağır yara aldım en son savaşta 
Dertler arapatı, dizginler boşta 
Dilim karar kıldı susta bu sıra
 
Ne üçü beşi de ne dokuz onu 
Cem oldu gönlümde hüznün her tonu 
Vardığım son durak sabrımın sonu
Talihin ibresi küste bu sıra
 
Feleğin hükmüne dedikçe "peki" 
Yüklendi habire, dedi "bu ne ki!" 
Çileler kördüğüm; hatta öyle ki 
Kalbim paramparça, yasta bu sıra
 
Bahtımdan payıma düşünce gurur 
Açıp da ağzımı diyemedim "dur!" 
Teselli umduğum ya ehl-i kubur 
Ya gözden uzakta; "hasta!" bu sıra!
 
Bağrımı delerken amansız sızı
Nerede kaldın ey Şimal Yıldızı?
Hüzün çeşmesinden akan kırmızı
Kan dolu içtiğim tasta bu sıra
 
Hayat her adımda kurunca pusu
Bozuldu çehremin gülen dokusu 
Aldığım tek koku toprak kokusu 
Kulağım, gelecek seste bu sıra.

Mecit Aktürk
 
Ses ve yorum: Mustafa Doğan *