yapışmış sel
çıplak bahar’ın astarlı duvarlarına
fırtına teri
gece göğsümde buruk nehrin ağıdı
ipince çığlık...



zeytin dallı ıslıkların göçebe çöllü yollarına
yağmursuz gök sancılar ten
kurak yaraların ellerinde
minesi çatlayan gölgeler
soluğunu geri çeker
yanaşan güne
usulca eksilen yolculuğun boyutsuz çoğalmaları dağlanırken
tam burada dağılır köklerinden ateş
kıyılarda rüzgar kırbaçlı kızıl kuşlar

-sesim eklendikçe nasıl kıvranıyor tepeler-




çözülmemiş damarların suya açlığı
devşirir kendini yeni uçurumlara
kapanmaz olur gecenin yıldız dolu gözleri/
gözlerim yanar.
bir maviyle ağzımı yeryüzüne atan susmalar
içerde ve dışarda öfkeli kanat
öper her yakarışta karanlığın
çiçek ölülerini..




açık pencerelerde iri bir gülüş
suyu kırarken
ah benim uykuya dalmış bahar’ım
öylece yatar yüreğimde
içinde dağ çocuklarının
haylaz dansı..



kımıldayan toprakta ve
yeşilde duyarım zamanı
bir bilsen nasıl yırtarım karanlığı
boşalır şehir..
başımda duman ki sabahları erken kalkar
çırpınır durur dilimde ağrı..



topla sesini rüzgar
bir ses atsam kabarır
olanca gücüyle sessizlik



...