Parlayan bir ışık görüyorum az ötede
Hemen yaklaşmıyorum merak etsem de
Ama hiçbir şeye sahip değilim, gidip bakmak en iyisi
Yaklaştıkça onu bana doğru iten küçük insanlar görüyorum
Hepsiyle konuşuyorum, gözüm kamaşıyor mutluluktan ve ışıktan
Sonra ışığı elime alıyorum
Daha da büyüyor, hem insanlar hem ışık
Yere itiyorum düşmeleri için insanları
Elimden gitmiyor büyüyen ışık, ya da ben artık atamıyorum onu
Artık gözlerim kan çemberine dönüşüyor
Ne yerimde durabiliyorum ne tek adım atabiliyorum
İnsanların susması için onlara yalanlar söylüyorum
Neye dönüştürdü bilmiyorum beni, sahip olduğum her şey
Kim vardır ki şu ışığı elde edip zamanında bırakabilen
Şimdi insanlar küçülüyor yeniden
Hem kendim ölüyorum, hem de pislik küçük insanları öldürüyorum
En ufak suçluluk duygusu hissetmiyorum
Hayatlarını mahvederken.