Feri sönmüş bir yangından kaçan azman kıvılcım:
Aslında harlanan bir aşktı
Kimi zaman yürek,
Özlemle feveran eden
İçime batan her diken
Kaybolan renginde sözcüklerin
Matemi kovduğum
En çok da içinde kaybolduğum şiirin
Büyülü teninde dolaşan bir ışık.

Nazenin bir kelebek
Vedası ansızın gerçekleşecek
Mutlu bir hikâye tadında
Ölümü ertelemek ne güzeldi hem
Hele ki düşlere serilmiş
Bir yıldızın muzip ışığında.
Düşkün olduğum hangi mevsimde
Tefe konan sevginin de neferi
Saklıydı illa ki?
Hele ki karıncanın ayak sesine müptela bir aşk
En çok sevdiğime binaen
İlahi Ateşin git gide büyüdüğü
Bir dervişin yüreğinde
Kaybolsam da gel zaman git zaman
Gidişlerin döngüsünde
Kala kaldığım bir eksen.

Mozaiği evrenin
Çatı katında göğün
Damlayan rahmetten nasiplendiğim
Devasa bir deniz
Kanayan değildi hem
Kandığım kadar mutlu hissettiğim
En çok da doğamda saklı iken
Yanlış yapmadan da yola devam etmek.

Mahşeri bir kalabalık madem
Tokalaştığım duygularımda
Kâh sönen kâh parlayan bir ışık
Haddimi aşmadan yaşamakla ilintili elbet
Tökezlediğim ne çok yokuş
Bazen sessizce serildiğim
Bazen yoklukla sınandığım
Şerden korkup hayra yorduğum
Gökte tanık tek kuş gibi
Kanatlarım kırılana kadar uçtuğum
Belki de muzip bir gülüş
Sözcüklerden ördüğüm nice deyiş…

Hırkama sardığım hüzün ve umut
Yana yakıla sevdiğim her vakit
Issızlık ne durağan ne süre gelen bir bahis
Sancılı mevsim
Sanrılı varlık
Nice kompliman ektiğim bir bulut belki
Üstüne konduğum
Ruhumla tavaf ettiğim
Bilinmezin de meali iken İlahi Işık.

Görmekten ziyade
İçimde saklı fıtratın sunumu
Kaybolsam da bir ömür
Serildiğim umut tezgâhı
Hali hazırda perçinlenen bir seyyah yürek
Misafiri olduğum huşu
Yeter ki sona ermesin sonsuzluğun izi.