15
Yorum
46
Beğeni
0,0
Puan
430
Okunma

bendeki ’sen’ hakkını yitirdin
sana yaklaşmak için değil hayat koşum
konuşurum kendime bir duyan olur diye
belki kuru bir ağaç, kıyıda dayalı taş
bir çiçek belki, betondan başını uzatan
buradayım diye!
kim bilir bir kâğıt parçası idin
kâğıt adamların selamladığı
karşılıklı çay içmedik seninle
gülmedik göz göze
girmezsin bile düşlerime
unut gitsin artık
’sen’ değilsin ki sen
sensiz geçen yıllarda yanımda yoktun
nasıl güldüm ağladım bilmezsin
nasıl sallandı iki göz oda ev
çıkmaz sokağa bakan pencere
şiirler yazdıran
gözlerime yürüyen yaş
oysa olmalı herkesin
elini yoklukta tutan
’var’ olan bir el
gülümseyen, gülümseten gözler
yani kalbi insan bir ’sen’
yoktun
tek başıma yürüdüm kırık öykülerimle
bir kaç dergi, bir kaç kitap
yine kâğıt yüzler aldı
içimin ağusunu
çok çok gerilerde kaldı sen treni
her istasyonda özlemle beklediğim
bütün depremleri sensiz yaşadım
geçti artık artçıl sarsıntılar
korunaklı, güneşli evim
işinde gücünde çocuklar da
gelmen silikleşti
bütün şiirlerde
silindin
sen!
06. 02. 2021